Skąd właściwie wzięła się tradycja obdarowywania prezentami na święta lub z jakiś szczególnych okazji? Z jednej strony co za radość ma obdarowywany, jeśli spodziewa się prezent otrzymać? Z drugiej, wyszukiwanie czasem na siłę prezentu, bo tak wypada, też wcale nie sprawia przyjemności darczyńcy, nawet jeśli zawsze przyjemniej jest dawać, niż dostawać. Gdzie w takich podarkach tylko i wyłącznie szczere serce, które okazać się może tylko wtedy, kiedy żadna okazja do tego nie przymusza?

Dlatego ja nie lubię i nie chcę prezentów na żadne święta, żadne urodziny, żadne okazje... Ale tych bez okazji dostać pewnie nie mogę. Bo jeszcze bym wtedy zechciał komuś podziękować, a przecież to musi być chyba straszne okazać wdzięczność, sympatię... No bo człowiek nie jest zwierzęciem i mu nie wolno tak wielu rzeczy. Czasem po prostu powiedzieć tego, co się myśli, czasem okazać tego, co się czuje, a czasem nawet zbliżać się czy odzywać. O obdarowywaniu czymś od serca już nie wspominając. Bo po co ciągnąć za sobą cokolwiek i kogokolwiek, skoro tylko wobec siebie samego można być szczerym, na siebie samego można liczyć i w samym sobie odnaleźć to, czego się szuka; kiedy tyko samemu można przekroczyć Most.