Kiedyś to były bajki. Kto pamięta Pszczółkę Maję, Misia Uszatka, czy może z zagranicznych - Krecika albo Gumisie, ten na pewno wciąż czuje sentyment do tych bajek. Większość przepełniona ciepłem, uprzejmością, ucząca poprawnych wzorców zachowań. Sam często nagrywałem na magnetowid niektóre, a potem oglądałem ponownie. Do tego stopnia, że do dziś na pamięć znam niektóre dialogi.

Lecz później, w latach 90, coś zaczęło się zmieniać. Wpłynęły głównie japońskie kreskówki robione na jedno kopyto. Głównym motorem stały się walki, potyczki. Atrakcją było tylko współzawodnictwo, którego wynik i tak z góry był znany. Co przyciągało w tych bajkach dzieci? Doprawdy nie wiem. Ale gdzieś odsunięto na bok etykę, a najważniejsze stało się zdobywanie pozycji za wszelką cenę.

Dziś bardzo mało jest bajek, które by ten trend burzyły. A jak już, to najczęściej są mało popularne wśród dzieci. Poza tym to już nie czasy, gdy 30 min bajki było tylko w niedzielę - teraz mamy kanały z bajkami przez ponad 10 godzin dziennie. A jednak wciąż można uchwycić jakąś perełkę, choćby mądry morał. Tak się stało kilka dni temu, gdy z jakiegoś względu kreskówka była najciekawszym programem w TV, a cisza jakoś dokuczała. I to o dziwo - kreskówka wprost z Warner Brothers, która to wytwórnia raczej nonszalancko podchodziła do przekazywanych treści w swoich produkcjach. A jednak tym razem było inaczej. Gdzieś fragment bajki, której wcześniej nigdy nie widziałem w telewizji, a który akurat uchwyciłem pchnął i mnie do pewnej refleksji. Jedno zdanie powiedziane kazało się chwilę zastanowić: Kiedy ludzie się kłócą, zapominają, że są przyjaciółmi (może to nie być wierny cytat). I chyba w takich chwilach można uświadomić sobie, że czasem i dorośli potrafią zachowywać się jak małe dzieci, do których ów film jest niby adresowany. Że tak łatwo doprowadzić do nieporozumień, w czasie których przestaje być istotne to, kim się dla siebie jest. Że przyjaźń to nie tylko puste słowo, którego możemy użyć, gdy tylko tak jest wygodniej. To przede wszystkim odpowiedzialność za czyny własne i za emocje wywoływane u drugiej osoby. To zobowiązanie do dbania nie o własne wygody, lecz o drugą osobę. To wreszcie zobowiązanie do tego, by zamiast obrażać się na siebie i wykorzystywać czyjeś poczucie przyjaźni - samemu dbać o rozmowy, które zlikwidują nieporozumienia, samemu opiekować się tą przyjaźnią, dążyć do kompromisów, darzyć się tolerancją, zrozumieniem, sprawiać, że ktoś będzie dzięki temu czuł się dowartościowany i po prostu być dla kogoś zawsze, gdy tego potrzebuje. A w razie potrzeby, konieczności - nieść pomoc przyjacielowi, choćby ten chciał się odwrócić do wszystkich plecami, nie patrząc na własne koszty, konieczne poświęcenia... Bo zresztą, czy jakiekolwiek działanie wobec przyjaciela można nazwać poświęceniem? Czy po prostu będąc przyjacielem nie istnieje takie coś, jak poświęcenie, bo wszystko robi się bez oczekiwania czegokolwiek w zamian, z czystej potrzeby serca, bez zastanowienia. Bo „przyjaźń jest szczególnym sposobem Boga do kochania nas przez kogoś jeszcze” (przepraszam, nie znam autora, tłum. własne; org.: „Friendship is God's special way of loving us through someone else.”)