Chmurka, cz. II

Aż tu nagle cisza, głucho się zrobiło.
Czy mnie się to wszystko przypadkiem nie śniło?
Nie, nie, to nieprawda, sen to być nie może,
Przecież pozostała tu powódź na dworze.
Ta kałuża niczym ocean bezkresny.
A ja w niej wciąż stoję, jam jest w niej obecny.
I choć po pas wody, ja patrzę do góry.
Na niebie znów płyną białe takie chmury,
Lecz Ciebie nie widzę, Ciebie już tam nie ma.
Wiatr tylko do ucha wspomnienia mi śpiewa.

Znów żyję nadzieją w samotności świecie,
Jak kiedyś, jak dawniej, słonko znów mnie piecze,
I w górę spoglądam wypatrując chmury,
I czekać ja będę, aż w dzień w końcu któryś
Ciebie znów zobaczę, Chmureczko jedyna.
Ja wierzę, że jeszcze będzie taka chwila,
Gdy znów się odrodzisz i do mnie powrócisz,
I przygna Cię wiatr ten, co piosenki nuci,
I będzie jak wcześniej, znowu taka biała
Malutka i śliczna, po prostu wspaniała.

I wierzę w to mocno, że kiedyś zrozumiesz,
Że wszelkie pioruny przebaczyć ja umiem,
I bez strachu, wstydu znowu się spotkamy,
A to, co minęło, to powspominamy
Z uśmiechem i drwiną, jednak pamiętając,
Na przyszłość właściwe wnioski wyciągając.

Gliwice-Żory-Opole 30.10-14.12.2004 r.

Dedykowane dla: Sandruni - Moja Czarniutka Chmurka, o której nigdy nie zapomnę! Sandruś dla Ciebie przynajmniej za to, co dzięki Tobie zyskałem. Trudno, że nie chcesz o mnie pamiętać i najchętniej byś mnie zabiła. Ja będę pamiętał dalej.

Pozostałe części:
Chmurka część I
Chmurka, część III