Jednym z głównych i najważniejszych pomysłów nowego-starego rządu PiS jest dofinansowanie rodzin z dziećmi. Tak zwana polityka prorodzinna ma nakłonić do posiadania minimum dwójki dzieci. Patrząc perspektywicznie, ma to na celu utrzymanie lub zwiększenie w dłuższym terminie dochodów państwa, zapewnienie wzrostu PKB oraz - tak gorący temat - podtrzymanie obecnego systemu emerytalnego w przyszłości.

Pytanie tylko, czy sposób realizacji tego nie jest zbyt populistyczny i prowadzący do tego, że zamiast inwestycji, budżet państwa miał będzie tylko większe wydatki?

Przede wszystkim założeniem jest, że 500 zł miesięcznie na każde dziecko dostanie każda rodzina bez wyjątków. Tylko najuboższe rodziny dostaną tą kwotę także na pierwsze dziecko. Ok, generalnie równość wygląda świetnie. Tylko pomyślmy, ile będzie przypadków patologicznych z tego powodu!?

Po pierwsze po co pracować, skoro za niepracowanie można dostać już z miejsca o 500 zł więcej? To kwota w niektórych przypadkach większa niż zasiłek dla bezrobotnych! Jednocześnie przy dwójce dzieci dofinansowanie prawie zrówna się z płacą minimalną! Wniosek? Będą rodziny, gdzie narodzi się po 3-4 dzieciaków, a państwo będzie płacić więcej niż można osiągnąć pracując. To oczywiście będzie popychać do posiadania kolejnych dzieci. Nie zdziwią rodziny z ósemką czy dziesiątką dzieci, które dostaną w ten sposób 5000 zł kasy za nic. A przecież wiadomo, że im więcej dzieci, tym koszt per osoba mniejszy. Oczywiście myli się ten, kto myśli, że dzięki temu dzieci będą miały się lepiej. Nie! Będzie więcej alkoholu, papierosów! Powiedzmy sobie szczerze - ten system będzie wykorzystywany właśnie przez takie patologiczne rodziny.

A ile będzie przypadków, gdy kasa pobierana będzie niesłusznie? Mało było przypadków, gdy wystarczyło nie zgłosić śmierci dziecka, a wciąż czerpać korzyści? Ekstremalnie, wcale się nie zdziwię, gdy będzie dochodzić do przypadków dzieciobójstwa właśnie z powodu tych pięciuset złotych! A gdy już wszystko wypłynie, to i tak nie będzie z czego ściągać.

Zarówno duża liczba dzieci przez wykorzystujących system jak i ekstremalna patologia prowadzą do zwiększonej potrzeby "opieki". Pomoc społeczna, policja, sądy, kuratorzy... Te wszystkie służby bez wątpienia w takich sytuacjach będą miały więcej pracy. Kto za to zapłaci? Oczywiście dzieci z takich rodzin wcale nie pójdą legalnie pracować. Więc całe założenie prorodzinnej polityki szlag bierze.

W mniej ekstremalnych przypadkach, wciąż nie powstrzyma to przed wyjazdem za granicę. Dofinansowanie, które miało zapewnić właściwą ilość pracowników, może pójść kompletnie na marne - skorzysta inny kraj. Pytanie więc - po co?

Oczywiście, nie neguję samej idei wsparcia. Ale trzeba to zrobić z głową! Przykładowo dofinansowanie w postaci odliczeń podatkowych zmusi do tego, że rodzice nie rzucą pracy, bo i tak dostaną. Nie jest głupim pomysłem to, co już teraz funkcjonuje w jednym z polskich miast - dofinansowanie dla rodzin, w których oboje rodzice pracują. To jak najbardziej słuszne podejście, a dzięki dofinansowaniu być może decydując się na dziecko zatrudnią do niego opiekunkę? Nie rezygnując z pracy i płacąc podatki kasa za chwilę i tak wróci do miasta. Może nawet więcej, niż miasto jej wydaje. To jest dobra i przemyślana realizacja! Żeby tak politycy, zamiast przepychania się i szerzenia populizmu, zaczęli wreszcie myśleć i przewidywać konsekwencje swoich ustaw...