Wielokrotnie ten temat już poruszałem. I poruszę znowu. Bo znowu mogłem docenić swojego przyjaciela.

Przyjaciel to ktoś, z kim można spotkać się dwa-trzy razy do roku i wcale więź i relacje przez to nie cierpią. I ktoś, kto po lapidarnym zdaniu przez telefon wie, o czym zaczyna się mówić przy spotkaniu. Przyjaciel nie będzie poganiał, gdy zdecyduje poświęcić czas dla ciebie, lecz wysłucha tak długo, jak długo będzie potrzeba. Przyjaciel to ktoś, komu nie trzeba wszystkiego tłumaczyć niczym małemu dziecku, lecz z urywków zdań zrozumie wszystko, co chce się powiedzieć. Komu nie trzeba przedstawiać całej historii, gdyż zna ją na pamięć i potrafi wspominać i razem z tobą wyciągać wnioski. Przyjaciel nie krytykuje, nie drwi, nie wyśmiewa, lecz radzi, wyraża swoje zdanie i z powagą wysłuchuje. To ktoś, przed kim nigdy nie odczuwa się strachu mówiąc o wszystkim, co się myśli; z kim można podzielić się każdą myślą, jaka przechodzi przez głowę nie zastanawiając się, jak cię przez to potraktuje. U kogo znajduje się zawsze zrozumienie i zainteresowanie.

Uwagi przyjaciela nigdy nie urażą, nie obrażą, lecz są stosowne i które przyjmuje się z otwartością. Przyjaciel słucha i przyjaciela można słuchać bez obaw. Z nim rozmawia się tak, jakby cały świat dookoła nie istniał. Przed kim w żadnej sytuacji nie odczuwa się lęku, strachu, wstydu; kogo można bez zastanowienia poprosić o wszystko i nawet nie rozważa się możliwości odrzucenia prośby. Przed nim nie ma się długów i on nigdy nie jest niczego dłużnym. Przy nim można czuć się swobodnie, bez skrępowania. On nigdy nie okaże wyższości i nie powie, jakim to się nie jest. A mimo tego wzbudza przemyślenia i stymuluje do innego spojrzenia na własną osobę.

Przyjaciel to prawdziwym psycholog, który jest nim bez najmniejszego starania się. Osoba, z którą można rozmawiać jak z samym sobą. I wcale nie musi być podobny i mieć tych samych przekonań. I wreszcie prawdziwy przyjaciel to ktoś, o kim bez chwili zawahania w każdym przypadku mówi się PRZYJACIEL.