Będąc jeszcze w szkole podstawowej zawsze wyobrażałem sobie pracę zawodową jako coś, co zmienia życie na lepsze. Żadnych zadań domowych. Z zazdrością też patrzyłem na możliwość wzięcia sobie urlopu wtedy, kiedy po prostu jest się zmęczonym, a nie wówczas, gdy wynika tak z kalendarza ferii. Faktem jest, że odpadł kontakt z geografią czy biologią, czyli dziedzinami, którymi nigdy nie interesowałem się zbyt szczególnie. Chciałem wspomnieć jeszcze o języku polskim, ale dziwny splot zdarzeń sprawił, że czuję się pod tym względem gorzej, niż w klasie humanistycznej. Jednak wyobrażenie o urlopach branych, kiedy tego potrzeba, legło w gruzach. Przykre rozczarowanie. Zajęć domowych może nie ma tyle, ale bywają przypadki, że coś trzeba jednak zrobić. Albo przynajmniej znaleźć rozwiązanie pewnego problemu, jaki stanął na drodze właśnie w pracy. Tak jak uczeń przez sporą część czasu musi myśleć o szkole, tak teraz przyszedł czas myślenia o pracy. Z całych wakacji i ferii pozostał tylko poszatkowany miesiąc wolnego, którego na dodatek nie ma kiedy wykorzystać. A może ja tylko za bardzo przejmuję się obowiązkami? No i przedmioty, które kiedyś fascynowały - teraz potrafią zmęczyć. Inne pojawiają się zupełnie nieoczekiwanie, nowe, które trzeba przyswoić. A jeszcze inne powracają niczym koszmar z dzieciństwa. Jedno tylko się zmienia - coraz mniej pragnień, coraz mniej celów, coraz mniej optymizmu i energii, coraz mniej wyobraźni... Albo coraz więcej próbując odciąć się od świata, który nie chce przygarnąć, próbując wykreować sobie nieistniejący, lepszy. Bo może jeszcze wtedy można dostrzec jakiś sens. Nawet, jeśli go nie ma. Lecz jak na ironię, to tylko napędza błędną karuzelę, na której świat widziany był całkiem inaczej, która dostarczała potrzebnych emocji i doznań, ale która też była tylko źródłem iluzji tego wszystkiego.