Po co blog? Po co tyle tekstów marnej jakości? Pewnie, patrząc płytko, to miejsce, gdzie można się pochwalić, pożalić, wyrzucić, co leży na sercu. I jest w tym coś prawdy. Bo dla mnie pisanie to przede wszystkim rodzaj pewnej terapii psychicznej. Czasem możliwość odcięcia się od świata, rozwinięcia wyobraźni. A czasem po prostu relaks. Innym razem wmawianie sobie, że ktoś może chce po prostu wysłuchać tego, co ma się do powiedzenia i budowanie tym samym poczucia zwrócenia na siebie uwagi. Może egoistyczne. Ale potrzebne.

Jedni piszą blogi, inni książki, jeszcze inni dyskutują na forach. I chyba wszystkich łączą w głębi duszy te same cele. Bo nie jest ważne, czy pisze się dzieło, które trafi do księgarń, czy pisze się list do przyjaciółki. Ważne, że się pisze, że ma się możliwość utrwalenia swoich myśli i podzielenie się nimi z kimś, kogo mniej lub bardziej zainteresują, w kim wzbudzą określone reakcje lub uczucia. Bo czy nie jest każdemu lżej, jeśli choćby na święta napisze kartkę, ale taką prawdziwą, adresowaną do konkretnej osoby, pisaną dla konkretnej osoby życząc to, co danej osobie naprawdę potrzeba. Nie utarte życzenia, lecz te prawdziwe, od serca. Trochę wysiłku, ale chyba każdemu sprawi to znacznie więcej satysfakcji, gdy już gotową zapakuje w kopertę i wyśle.

Dlatego i ja piszę, jeśli tylko wiem, że ktoś to przeczyta. Choć znacznie łatwiej pisze się dla określonej osoby. Lecz każde słowo to kamień z serca. A forma - to już kwestia talentu czy preferencji. Lecz nikt nie zaprzeczy chyba, że słowo pisane ma swoją specyficzną moc i urok, którego nie zastąpi nic innego. I nie trzeba wielkich zamysłów planów... Wystarczy siąść i przenieść na papier (lub klawiaturę) to, co przynoszą przebiegające myśli. Czasem pozornie bez ładu, bez logiki. Lecz to sprawia, że człowiekowi piszącemu robi się lżej na sercu. A czytelnik, jeśli tylko zechce, na pewno zawsze odczyta z każdego tekstu o wiele więcej, niż pozornie widać...