Dziwna to sprawiedliwość na świecie, w którym potrzeba często tak wielu starań, by coś osiągnąć. Wiele pracy na stworzenie czegoś monumentalnego. Wiele wysiłków, by spełnić marzenia. I nie ważne, czy chodzi o ideę, o stalową konstrukcję czy może to, co czyni nas osobą żyjącą w społeczeństwie. Tak wytwory naszych rąk, jak i więzi i relacje z innymi podlegają dość dziwnemu prawu fizyki.

Kto nie układał kiedyś domku z kart? Wiele wysiłku, wiele cierpliwości i wiele czasu, by stworzyć konstrukcję na 3-4 "kondygnacje". A potem ułamek sekundy, by to wszystko przestało istnieć. Lub stawianie w rzędzie kostek domina, gdzie jeden nieostrożny ruch może zrujnować cały dorobek. A w życiu... Nawet najszybsze maszyny budują samochód w kilkanaście godzin, a wystarczy sekunda, by stał się on bezużyteczną kupą złomu. O ironio, nawet by stworzyć życie potrzeba trochę czasu, a wystarczy chwila, by życie komuś odebrać.

Cóż za prawo sprawia, że możemy całe życie mozolnie i sumiennie pracować i to nawet bez awansu, bez wypracowania czegokolwiek, a przez jeden dzień nieuwagi możemy pracę stracić na zawsze? Dlaczego, by wzbudzić czyjeś zaufanie potrzeba tyle starań i czasu, a jednym nieostrożnym ruchem można to zaufanie utracić na zawsze? Lub tyle poświęcać, by usłyszeć pod swoim adresem miłe i ciepłe słowo, a często wręcz za darmo odebrać stertą wyzwisk i bluźnierstw?

Dlaczego tak to wszystko jest poukładane, że tak prosto psuje się coś, co trzeba kreować przez tak wiele czasu... Czy tak ma wyglądać sprawiedliwość i równowaga natury? A ja na przekór tej chorej sprawiedliwości chcę uważać, iż każde uczynione najmniejsze dobro jest stokroć więcej warte, niż czynione zło. Że każde ciepłe słowo więcej znaczy, niż to, co wypowiada się w złości i gniewie. Że za każdy, nawet najzwyklejszy miły gest warto oddawać naprawdę wiele. I cieszyć należy się tym, co można tak łatwo zburzyć. Bo „małe dobro wielkiego zła nie naprawi, a małe zło wielkie dobro zepsuje.” (Aleksander Fredro)